BONUS chapter 2

Joanne zacisnęła mocniej paski od nagolenników, obserwując w skupieniu swoją drużynę. Mimo, że był to tylko mecz pokazowy wszyscy wyraźnie się denerwowali.
- Słuchajcie – dziewczyna wyprostowała się, spoglądając uważnie po twarzach graczy – To tylko mecz pokazowy. Grajmy tak, aby sprawiało nam to przyjemność. Nie liczy się tutaj wygrana, potraktujmy to jako trening przed decydującymi rozgrywkami. Czy to jest jasne? – Krukonka starała się przybrać rozluźniony wyraz twarzy, i chyba udało jej się nieco uspokoić drużynę. Sama jednak biła się wewnątrz z myślami, czy na pewno wszystko pójdzie mniej więcej zgodnie z taktyką. Nadeszła chwila prawdy. Czy sprawdza się jako kapitan Krukonów? Czy naprawdę nadaje się na to stanowisko?
Z minuty na minutę wrzask i szum na trybunach robił się coraz głośniejszy. Zbliżała się godzina rozpoczęcia meczu.
- Joanne – niespodziewanie przy boku dziewczyny stanął Marcus.
- Słucham.
Chłopak chwycił Krukonkę w objęcia, zanim zdążyła zaprotestować.
- Myślę, że jesteś naprawdę świetnym kapitanem. Nie martw się tym.
Jo zastygła zaskoczona w mocnym uścisku kolegi, nie wiedząc co mądrego mogłaby powiedzieć. Pierwszy raz zauważyła u Marcusa jakikolwiek przejaw troski. I choć nieraz czuła jego wsparcie jako swojego zastępcy, to nigdy nie doświadczyła tego w sensie fizycznym.
- Dzięki.

*

Ellie usiadła na trybunach, podnosząc do oczu magiczną lornetkę, zwaną przez wszystkich omnikularami. Mecz powinien za chwilę się zacząć. Słyszała, jak z boku jej mama mówi coś do taty, starając się przekrzyczeć tłum. Wokół panował niesamowity hałas, całe trybuny tonęły w morzu niebiesko – srebrnych i czerwono – złotych barw. Powiewały kolorowe flagi domów, głowy uczniów wystawały nawet z okien zamku. 

- Próba mikrofonu… Próba mikrofonu… – po trybunach rozszedł się niski, męski głos, lecz tuż po chwili zatonął w okrzyku, jaki podniósł się na widok zawodników wchodzących na boisko. Ruda uniosła omnikulary spowrotem do oczu i odszukała Joanne. Jej siostra wchodziła na przedzie drużyny, kierując się w stronę środka boiska. W ręku trzymała miotłę. Ellie rzadko miała okazję oglądać Jo w tak podniosłym wydaniu. Krukonka wprost promieniała dumą i pewnością siebie, a jednocześnie wydawała się taka zrelaksowana. 

Po drugiej stronie boiska Ellie dostrzegła wchodzących Gryffonów. Na przedzie kroczył Syriusz, odgarniając niedbale dłonię grzywkę i uśmiechając się szeroko w stronę Joanne. Ruda zachichotała. „Trzeba mu powiedzieć, że jak tak robi to wygląda jak przygłup”, pomyślała i wróciła lornetką do siostry. 

- Drużyny wchodzą na boisko – relacjonował komentator, trzymając czubek różdżki przy swoim gardle – Drużyna Krukonów jak zawsze w formie, kapitan i jednocześnie ścigająca Joanne Fly – przez trybuny przetoczył się głośny aplauz – Na pętlach Marcus Verardio…

*

Prezentacja zawodników pomogła Syriuszowi nieco się wyciszyć i skupić na taktyce meczu. Widząc zmierzającą ku niemu Jo nie potrafił się uspokoić, ani zebrać myśli.

Kiedy znaleźli się na środku boiska, starym zwyczajem jak od wieków robią to kapitanowie przeciwnych drużyn, uścisnęli sobie dłonie. Syriusz przyjrzał się ukradkiem Joanne. Związała włosy w kucyk, odsłaniając opaloną szyję i uszy, na których błyszczało kilka srebrnych kolczyków. Twarz dziewczyny pokrył delikatny rumieniec, zapewne od mrozu choć Syriusz dopowiedział sobie, co chciał. („Na pewno ja sprawiłem, że się rumieni”). 

Joanne uśmiechnęła się szeroko do chłopaka, odwzajemniając uścisk.

- Połamania miotły, kapitanie – powiedziała, po czym odwróciła się do swojej drużyny krótką komendą nakazując, by wsiedli na miotły. 

*

Meggie siedziała na trybunach, obserwując mecz. Choć na ogół nie interesowały ją sporty, wytrwale śledziła rozgrywki w jakich brała udział Jo, i tylko dla niej tam siedziała. Poza tym lubiła patrzeć, jak Krukonka robiła z Syriusza idiotę. 

Megg rozejrzała się po trybunach, ale dobrze wiedziała że go nie ma. Severus nigdy nie chodził na mecze, a już w szczególności, kiedy nie grali Ślizgoni. Siedział w bibliotece albo w dormitorium w lochach i czytał. Mimo to dziewczyna odwracała głowę do tyłu, kiedy tylko ktoś przechodził. Może jednak ten jeden jedyny raz przyjdzie…?

- Kafla ma Fly – głos Garry’ego wyrwał Gryfonkę z otępienia – Leci, mijając obronę bez najmniejszego problemu… Unika tłuczka… Co za wdzięk ma ta dziewczyna! Kolejny tłuczek mija Joanne o włos! Czy trafi? Ściga ją Black, czy zdąży? Leć Joanne, leć! Zamierza się…. Strzela…. Taaaak!!! Gol!!! Gol dla Ravenclaw!!!

Niebiesko-srebrne flagi podniosły się do góry, a kibice ryknęli z radości.

- 10:0, Krukoni prowadzą, lecz jak długo potrwa ta przewaga? Już kafla ma Black, pędzi ku przeciwnym pętlom… Prawie dostaje tłuczkiem! Ale nie… Ominęło go… Z naprzeciwka nadlatuje Jo, chyba chce zabrać mu piłkę… Są blisko… Wydaje się, że zaraz się zderzą! Joanne, hamuj, albo wpadniesz na Blacka… A jednak! Nie! Fly przejęła piłkę i leci z nią ku pętlom Gryfonów! Zamierza się… Och nie, co za wstrętny tłuczek uderzył w jej miotłe, o mało nie spadła! Kafel wypadł jej z ręki… Fly nurkuje po niego w dół boiska…. Black również dostrzega chwilową utratę piłki przez Krukonów… Kto będzie pierwszy? Kto złapie kafla?

Uczniowie wstali, zasłaniając Meggie widok. Garry zamilkł na chwilę. Po chwili rozległ się głośny ryk tłumu.

- Joanne leci z kaflem ku pętlom Gryffindoru, Black nadal ją goni ale piłki raczej nie zdobędzie. Jo bierze zamach… Chyba celuje w środkową pętlę… Nie! Zrobiła zwód! Piłka trafia w prawą obręcz! Gol dla Krukonów!!!

Ellie śledziła siostrę przez omnikulary, wydając z siebie na przemian okrzyki radości i strachu. Z zapartym tchem obserwowała, jak Joanne nurkuje w dół boiska, by po chwili podlecieć gwałtownie do góry; jak omija zwinnie graczy starających się zabrać jej piłkę; jak zwodzi obrońcę udając, że celuje do innej pętli, po czym bezbłędnie trafia w inną.

- Przecież ona zaraz spadnie! – Anna na zmianę wykrzykiwała swoje obawy, które (ku uldze Ellie) rozpływały się we wrzaskach tłumu. No bo jak matka kapitana drużyny może mieć aż tyle wątpliwości co do techniki gry swojej córki? 

Gregory natomiast wyraźnie puchł z dumy, widząc powietrzne rewolucje Joanne. Stał z panem Potterem na najwyższych trybunach, śledząc zaciekle bieg gry. 

- Nie wiedziałem, że pana córka jest taka utalentowana – powiedział Charlus, kiwając głową z uznaniem – James mówił mi, że dobrze gra ale nie miałem jeszcze okazji tego podziwiać.

- Tak… Charlusie, pożyczysz mi na chwilę twoją lornetkę?

Pan Potter zrobił zdziwioną minę, po czym uśmiechnął się.

- To omnikulary, mają mnóstwo zastosowań. Na przykład…

Anna popatrzyła oburzona na Gregory’ego i szturchnęła go pięścią w udo.

- Jak możesz spokojnie siedzieć, kiedy Jo lata na TAKIEJ wysokości, na TAKIEJ cienkiej miotle!

*

Mecz trwał już prawie godzinę. Syriusz czuł, jakby powoli przymarzał do miotły. Szli z Krukonami łeb w łeb, punkt za punktem… Dlaczego James nie złapał jeszcze znicza? 

Gryfon rozejrzał się. Trwała krótka przerwa, bo krukoński obrońca dostał w nos tłuczkiem, a żeby było śmieszniej – od własnego pałkarza. To chyba nawet ten sam, który w zeszłym tygodniu znokautował na treningu Joanne. Joanne… Gdzie ona jest? Gryfon rozejrzał się dokoła. I wtedy ją znalazł.

- Derbby, do cholery! Mówiłam, żebyś upewniał się w kogo celujesz! To, że to nie jest mecz rozgrywkowy nie oznacza, że masz zupełnie wyłączyć mózg!

Pałkarz zrobił przestraszoną minę, uderzając nerwowo pałką o udo. 

- Nie chciałem…

- Wiem, dlatego jeszcze nie wyleciałeś z drużyny. Ale obiecuję ci, że po tym meczu porządnie zabierzemy się za treningi. Teraz idź się uspokój, bo jak tylko zatamują to cholerstwo, gramy dalej. Jasne?

Derbby kiwnął powoli głową i odszedł. Joanne potarła dłonią czoło, podchodząc do krwawiącego Marcusa. Wymieniła z nim kilka słów, po czym wsiadła na miotłę i wzbiła się w powietrze.

Po kilku minutach mecz został wznowiony. Marcus zawisł przy pętlach, pocierając dłonią naprawiony nos. 

- Obrońca Krukonów ponownie na pozycji. Przewaga punktowa należy do Ravenclaw, choć to tylko różnica jednej bramki… Chwila, czy to złoty znicz?

Po trybunach przebiegł szmer zaciekawienia. Głowy wszystkich zaczęły rozglądać się, poszukując wzrokiem malutkiej, błyszczącej piłeczki.

Jednak tylko jedna osoba dostrzegła ją stosunkowo szybko i bezbłędnie. James ścisnął mocniej miotłę i ruszył ku zniczowi. Widział wyraźnie ten okrągły kształt.Złoty błysk. Słyszał szelest cieniutkich skrzydełek. Był już tak blisko. Wystarczy wyciągnąć rękę…

Meggie wydała z siebie zduszony okrzyk, kiedy zobaczyła Jamesa nurkującego gwałtownie w dół. Było to tak nagłe i spontaniczne, że dziewczyna w życiu nie zdecydowałaby się zrobić czegoś takiego. Przecież on mógł się zabić! Pokręciła głową z dezaprobatą i przeniosła wzrok na szukającego Krukonów. Siedział na miotle i chyba nawet nie zauważył, że James dostrzegł znicza. Jak można być tak tępym? 

Owa tępota została ukarana tym, że w ostatecznym rozrachunku Gryffindor wygrał mecz wynikiem 270 do 130. Joanne zsiadła z miotły, przeczesując palcami włosy. Na czybku głowy pokryły się cienką warstwą szronu. Popatrzyła na trybuny, odszukując wzrokiem rodziców i Ellie i pomachała im. Już słyszała komentarze mamy, jak to niebezpiecznie jest latać na takiej wysokości…

*

- … Nie mając na głowie ani kasku, ani żadnej ochrony! Przecież gdybyś spadła, to nie byłoby czego zbierać!

Siedzieli z Potterami w Trzech Miotłach i popijali kremowe piwo. Joanne słuchała mamy, wywracając co chwila oczyma. Jak wytłumaczyć, że Quidditch wcale nie jest taki straszny, na jaki wygląda?

Gregory w dalszym ciągu prowadził zaciętą konwersację z Charlusem na temat mugolskich technik wyrabiania mebli i nie zwracał uwagi na karcące spojrzenia Anny, która oczekiwała od męża poparcia jej słów. 

- To nie jest do końca tak, proszę pani – wtrącił się James – Jo świetnie lata, nie ma potrzeby martwić się o nią. No i nie róbmy z Dumbledore’a też takiego sadysty. On dba o bezpieczeństwo uczniów jak nikt.

- Tak, to trzeba mu przyznać – wtrąciła się Dorea, mama James’a – Ale rozumiem pani niepokój, mi też na każdym meczu syna trudno z nerwów usiedzieć na miejscu. 

Jo wymieniła z Rogaczem zażenowane spojrzenia. Rodzice…

- A gdzie właściwie jest Syriusz? – spytała Krukonka, chcąc zmienić temat. 

- Już tęsknisz, złotko? – Łapa pojawił się tak niespodziewanie, że Jo aż podskoczyła. 

- Black, na Rogogona! Ostrzegaj, jak masz zamiar zmaterializować się w mojej obecności!

Chłopak ukłonił się Annie i Dorei, uścisnął dłoń pana Pottera i Gregory’ego, po czym przystawiając sobie krzesło z sąsiedniego stolika usiadł obok Joanne. 

- Wybacz, słońce – powiedział, szczerząc zęby – Po prostu czasem zapominam, że działam na ciebie w ten sposób.

Krukonka posłała chłopakowi spojrzenie, które mówiło tylko jedno: „Zabiję cię”.

*

Meggie rozejrzała się po bibliotece, ale nigdzie go nie było. Nie pojawił się na posiłku w Wielkiej Sali, na meczu również go nie zauważyła. Czy to możliwe, że ciągle się mijali? Dziewczyna z cichym westchnięciem wyszła z pomieszczenia, kierując sie do Wielkiej Sali, gdzie zostawiła mamę z bratem. Może wysłać mu sowę i spytać, gdzie jest? Nie… Nie powinnam się tak narzucać, szczególnie kiedy są jego rodzice…

Mimo to dziewczyna już po kilkunastu minutach stała w sowiarni, przywiązując krótką wiadomość do nóżki maleńkiej płomykówki. „To w dobrej wierze”, usprawiedliwiała się przed sobą i z uśmiechem wypuściła sówkę przez okno.

- Co robisz? – rozległo się nagle za jej plecami. Megg odwróciła się gwałtownie. Zapiekły ją policzki, kiedy zdała sobie sprawę, że została przyłapana na gorącym uczynku.

- Kate, a co Ty tu robisz? – spytała, przywołując na twarz szeroki uśmiech. Nie mogła pozwolić, by przyjaciółka dowiedziała się, kto był adresatem listu. Dobra mina do złej gry? Tak możnaby to nazwać – Myślałam, że jesteś z Remusem i rodzicami w Wielkiej Sali. Albo… Zwiedzacie bibliotekę…?

Puchonka wzruszyła ramionami, przysiadając na drewnianej ławie.

- Rodzice ucięli sobie pogawędkę z Dumblem, a Remus też zniknął gdzieś na chwilę. No wiesz, jest prefektem.

Meggie pokiwała głową ze zrozumieniem. 

- Tylko wiesz – kontynuowała Kate – Wydaje mi się, że Remi jest lekko zdenerwowany przy moich rodzicach.

Megg skinęła ponownie głową, nie wiedząc za bardzo, co odpowiedzieć. W głowie miała pustkę, chciała tylko jak najszybciej zniknąć z miejsca zbrodni. 

Kate spojrzała na przyjaciółkę, mrużąc oczy. 

- Wszystko w porządku?

Gryfonka pokiwała ochoczo głową, siląc się na szeroki uśmiech.

- Wiesz, Kate… Ja… Ja już spadam, bo czeka na mnie mama.. Z bratem. To.. Cześć.

To powiedziawszy ruszyła schodami w dół i zniknęła za rogiem. 

Kate popatrzyła skonsternowana za Gryfonką. Ładnie to tak zostawiać przyjaciółkę, kiedy potrzebuje rady?

*

Severus zasunął zasłonki łóżka i położył się. Miał dosyć oglądania szczęśliwych rodzin, kręcących się po Hogwarcie. Wesołych śmiechów, gromadek małych, rozentuzjazmowanych pierwszoroczniaków pokazujących swoim rodzicom zamek. I choć nie chciałby, żeby jego rodzice przyjechali to mimo wszystko było mu przykro.

Przykro,bo nie miał takiej rodziny.

Przykro bo praktycznie w ogóle jej nie miał.

Nędzna karykatura dzieciństwa, jakie było mu dane przyprawiała go o łzy i choć starał się je połykać, przychodziło to z trudem. Z trudem przyszło mu również uniknięcie sowy, która niczym tłuczek wpadła przez malutki lufcik w ścianie i uderzyła w ścianę nad łóżkiem. Severus nie poruszył się, obserwując tylko ze skonsternowaną miną zwierzątko. Malutki puchacz (zapewne niedoświadczony jeszcze w donoszeniu listów) potrząsnął lekko łebkiem pohukując, po czym popatrzył czarnymi oczkami na Ślizgona. Mierzyli się przez jakiś czas wzrokiem, w końcu Severus bez słowa wyciągnął przed siebie rękę i odwiązał sówce liścik. Znał tylko jedną osobę, która lubiła wysyłać wiadomości za pośrednictwem niepozornych i gapiowatych puchaczy, ponieważ uważała ich niezdarność za uroczą.

„Severusie, gdzie na wysypkę Merlina się podziewasz? Szukam Cię od wczoraj, przetrząsnęłam całą szkołę wzdłuż i wszerz. Nawet Gruba Dama się o tym dowiedziała! Mam nadzieję, że chociaż sówka Cię odnajdzie, i przekaże moją wiadomość. Czekam na Ciebie po kolacji przy tym wielkim krzaku Dyptamu nad jeziorem. I nie próbuj się nie pojawić. Meggie”

Ślizgon zmarszczył brwi. Unikanie Megg przychodziło mu z coraz większym trudem. To było tylko kwestią czasu, żeby dziewczyna wpadła w końcu na jakiś pomysł skontaktowania się z nim. A teraz? Co ma zrobić? Już widział pełne wyrzutu spojrzenie Gryfonki, gdy stawi się na umówionym miejscu. Jej pytające, duże oczy, zaciśnięte usta i ręce założone na piersi. Mina wyczekująca odpowiedzi. I co on ma jej wtedy powiedzieć?

*

Na wielkim zegarze Hogwartu wybiła godzina kolacji. Uczniowie siedzieli przy długich stołach, zajadając się migdałowym puddingiem, plackami truskawkowymi, roladkami nadziewanymi szpinakiem i innymi przysmakami.

James wytarł wierzchem dłoni usta, usuwając z nich resztki pokarmu.

- Uff Łapa… Napchałem się jak Filch łajnobombą w Święto Duchów – sapnął i zmierzwił ręką włosy – Dobrze, że starsi już pojechali.

Syriusz kiwnął głową i popatrzył w swój talerz. Dobrze, że pojechali. Bardzo dobrze. Nie musiał oglądać, jak uśmiechają się do Regulusa. Jak matka przytula syna, a ojciec ściska mu z dumą dłoń. Jak wspólnie siedzą przy stole Slytherinu i jedzą. Bardzo dobrze, że pojechali. Bardzo dobrze…

- Łapa, głowa do góry – rozległo się za jego plecami. Odwrócił się napięcie.

- Jo! Odprawiłaś już swoich?

Krukonka pokiwała z ulgą głową i zajęła miejsce obok chłopaka.

- Nie było łatwo. Z mamą – posłała porozumiewawcze spojrzenie do Jamesa – Wyściskała mnie chyba z milion razy, zanim wsiadła do tego cholernego powozu.   

Rogacz zaśmiał się.

- Znam to – powiedział i popatrzył z konsternacją na swój puchar – Sok malinowy.

Naczynie natychmiast napełniło się czerwoną cieczą. 

- Nigdy nie może się pogodzić z tym, że jej synek ma ponad szesnaście lat i nie potrzebuje pilnowania.

Przyjaciele pokiwali głową w zrozumieniu. Rogacz wypił sok i uśmiechnął się szeroko.

- A’propos pilnowania… Co powiecie na małą niespodziankę dla Filcha?

*

Meggie usiadła na ławce nad jeziorem, oczyszczając ją uprzednio zaklęciem by zgarnąć śnieg. Tafla jeziora lśniła, odbijając okna zamku. Czy Severus się zjawi? Czy dostał sowę? 

Gryfonka wyjęła różdżkę. Potrzymała ją chwilę w zmarzniętych palcach.

- Lumos – szepnęła. Czubek drzewca zajaśniał bladoniebieskim światłem - Nox – światło zgasło - Lumos. Nox. Lumos. Nox…

Powtarzała zaklęcia na zmianę, to zapalając, to gasząc różdżkę. Robiła tak zawsze, kiedy się denerwowała. Trochę z nudów, trochę, żeby zająć czymś myśli. Severus…

Severus był taki… Skryty. A mimo to niezwykle pociągający. Od pierwszego razu coś urzekło Meggie w tym Ślizgonie. Nie był to jego niski, kojący głos. Nie były to ciemne, wyraziste oczy. Nie był to wrodzony talent do eliksirów. Nie. To było coś więcej. Jakby ukłucie pewności, że ten chłopiec jest stworzony tylko i wyłącznie dla niej. Tak jakby nie był potrzebny nikomu innemu, prócz Meggie. Dziewczyna westchnęła cicho. Tylko kiedy w końcu odważy się mu to powiedzieć?

Skrzypienie butów na śniegu przerwało jej rozmyślania. Gryfonka odwróciła głowę czując, jak jej niepewność co do Severusa topnieje. Dostał jej list. Teraz do niej idzie. 

Dziewczyna ruszyła truchtem w stronę przyjaciela, z trudem przedzierając się przez wysokie zaspy śniegu. Kiedy w końcu dopadła do Severusa, ledwo łapała oddech. „Głupia”, pomyślała „Po kiego Rogogona tak szybko biegłaś”.

- Gdzie… – wysapała – Gdzie ty byłeś?

Ślizgon popatrzył na Meggie. Miała surowy wyraz twarzy, zaszklone od wiatru oczy patrzyły nań gniewnie. Zacisnęła piąstki i stała przed nim oczekując odpowiedzi. Usta chłopaka zadrżały. Co miał jej powiedzieć?

- Powiedz mi, Severusie… Wszystko.

Ślizgon kiwnął powoli głową.

- Przejdźmy się.

*

Filch kuśtykał korytarzem, sapiąc i przeklinając.

- Bachory jedne… Tyle sprzątania po nich… Na miejscu dyrektora już dawno zakułbym je w kajdany i kazał wycierać wszystkie plamy po atramentach, eliksirach i innych paskudztwach…

Woźny zatrzymał się przed drzwiami swojego kantorka zaskoczony. Przed nim leżała starannie zapakowana paczka. 

- Co u licha…

Filch schylił się, podejrzliwie obserwując pakunek. Z ulgą stwierdził, że nie ma żadnych nóżek ani zębów. Przy wstążce wisiał bilecik. 

- „Szanownemu panu Filchowi w podziękowaniu za poświęcenie i pracę z uczniami Hogwartu” – przeczytał woźny i uśmiechnął się bezzębnie – No proszę, Pani Norris ktoś chyba w końcu nas docenił.

To powiedziawszy chwycił paczkę w ręce i zamknął za sobą drzwi kantorka.

Nie minęło kilka minut jak z kantorka dało się słyszczeć ogromny huk. Zbroje na korytarzu zadrżały, a postaci na obrazach rozbudziły się zdezorientowane. Zza drzwi pokoju woźnego rozległ się tylko jeden dźwięk.

- BLAAAAAAACK!!!